Μαζί τα φάγαμε…

Μετά από μια εβδομάδα σχεδόν, επανέρχομαι δριμύτερος στο αγαπημένο μου blog για να μοιραστώ ιδέες και προτάσεις με τους φίλους μου αναγνώστες. Αναμφίβολα η εκλογική διαδικασία που συμμετείχα μου προσέφερε ατέλειωτες εμπειρίες, μοναδικές συγκινήσεις και την ευκαιρία να γνωρίσω από κοντά μια επώδυνη όσο και γοητευτική περιπέτεια. Η μάχη της ψήφου, ή του σταυρού καλύτερα, μου έδωσε την ευκαιρία να καταλάβω επιτέλους ποιο είναι το πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και από που πηγάζει η πελατοκρατία και ο παρασιτισμός. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που εμμέσως πλην σαφώς αναδεικνύει το πρόβλημα είναι το ακόλουθο: Στα πλαίσια της προσπάθειας μου να εκλεγώ, κάλεσα στο τηλέφωνο αρκετούς φίλους και συνεργάτες για να ζητήσω τη βοήθειά τους. Αστειευόμενος ένας από αυτούς μου ζήτησε, προκειμένου να με ψηφίσει, ένα εισιτήριο του αγώνα Τότεναμ-ΠΑΟΚ στο Λονδίνο. Προφανώς δεν το εννοούσε και θέλησε απλώς να μου κάνει πλάκα. Με αυτόν τον τρόπο περιέγραψε ανάγλυφα, άθελά του, τον άρρωστο και διεστραμμένο τρόπο που λειτουργεί το πελατειακό κράτος στη χώρα μας και δικαιώνει απερίφραστα τον γνωστό ‘χοντρούλη΄της πολιτικής σκηνής του οποίου η ρήση »Μαζί τα φάγαμε» με βρίσκει απολύτως σύμφωνο.  Εξάλλου, η πολύ πρόσφατη εμπειρία μου  (μόλις επέστρεψα από αυτήν) από την παρακολούθηση της ομιλίας του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης κου Θανάση Διαμαντόπουλου στην ημερίδα που οργάνωσε το «Πολιτικό Εργαστήρι» του φίλου μου Βουλευτή Φραγκίσκου Παρασύρη, δικαιώνει απόλυτα τον ‘χοντρούλη’. Είπε λοιπόν:» Στη διάρκεια της θητείας της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας πενταπλασιάστηκε το προσωπικό της Βουλής με προσλήψεις πλείστων συγγενών των βουλευτών ενώ ταυτόχρονα για να στεγαστούν και όλες οι νεο-ιδρυθείσες υπηρεσίες που δημιουργήθηκαν για το σκοπό αυτό, όπως  π.χ. το Ίδρυμα για την ανάδειξη του Παρευξείνιου Ελληνισμού (και άλλα τινά παπαροειδή), ενοικιάστηκαν πέριξ της Βουλής στην Πλατεία Συντάγματος  πολλά ακίνητα σε δυσθεώρητα υψηλές τιμές, παρά το γεγονός ότι η Βουλή διαθέτει στην κατοχή της μεγάλη ακίνητη περιουσία που μάλιστα παραμένει (οποία έκπληξις) ανεκμετάλλευτη».  Μαζί τα φάγαμε λοιπόν αγαπητοί μου φίλοι, μαζί…