Ενθουσιάζομαι…

Έχω μάθει σε αυτή τη ζωή να μην ενθουσιάζομαι εύκολα. Ιδιαίτερα από τη στιγμή που κατάλαβα ότι το πολιτικό σύστημα, ακόμα και σε αυτές τις οδυνηρές στιγμές που περνά η χώρα, δεν έχει ούτε τη διάθεση ούτε την ωριμότητα να τα βάλει με τις συντεχνίες που παρασιτίζονται από τις σάρκες του αδηφάγου δημοσίου. Από τη στιγμή που μετά από τη λαϊκή απαίτηση να έρθει επιτέλους μια οικουμενική κυβέρνηση στη εξουσία οι άνθρωποι που την αποτελούν (οι περισσότεροι) είναι ακριβώς αυτοί που έφεραν τη χώρα σε αυτή την κατάσταση. Από τη στιγμή που ακόμα και εμείς οι απλοί πολίτες δεν είμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε ούτε μια ικμάδα από τις τάχα χρόνιες κατακτήσεις μας αλλά ούτε και δείχνουμε την απαραίτητη ωριμότητα να δεχθούμε τις -καθολικά- αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές στην οικονομία και στην κοινωνία μας. Ενθουσιάζομαι όμως όταν ακούω διάσπαρτες φωνές να διαμαρτύρονται ουσιαστικά και εποικοδομητικά. Ενθουσιάζομαι όταν ο απλός κόσμος εκφράζει την απέχθεια τους στις ακατάσχετες κινδυνολογίες που εκφράζουν τα συντεχνιακά συμφέροντα και ενίσταται εντόνως όταν καταλαβαίνει όταν η κάθε είδους απεργία και οχλαγωγία δεν βλάπτει καμία εξουσία-βλάπτει απλά τον ίδιο. Ενθουσιάζομαι όταν δημιουργούνται νέες κινήσεις που καταργούν τις ταμπέλες, δεν έχουν ανάγκη να προσκολληθούν σε κανένα κομματικό άρμα και κάνουν σημαία τους την κοινή λογική. Που μοιράζονται το ίδιο πάθος για μια χώρα που θα προκόψει με οργάνωση και δουλειά. Που θα μεγαλώσει τα παιδιά της χωρίς το όνειρο να μπουν στο Δημόσιο και να πληρώνονται χωρίς να παράγουν. Που θα νοιάζεται για το αν οι άνεργοι πολίτες της χώρας είναι μόνο ιδιωτικοί υπάλληλοι ή πτωχευμένοι επιχειρηματίες. Που το επιχειρείν δεν ποινικοποιείται και δεν αντιμετωπίζεται εξ υπαρχής καχύποπτα με συνεχείς φορολογικές παλινωδίες και αναχρονιστικούς Κώδικες Βιβλίων και Στοιχείων. Που ο ρόλος τους κράτους περιορίζεται σε αυτόν του επόπτη και όχι του ρυθμιστή. Ενθουσιάζομαι…