Επιμελητηριακός Νόμος: «Άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς»

Είναι πράγματι εντυπωσιακό πόσες εφαρμογές βρίσκει ο παραπάνω στίχος καθημερινά στην ελληνική πραγματικότητα και δη στην πολιτική. Αν δε, λάβουμε υπόψιν και τις τελευταίες εξελίξεις, όπου συναντούμε και αρκετές φραστικές παραλλαγές του στίχου όπως πχ κωλοτούμπα (ή κυβίστιση – όπως ακριβώς την περιέγραψε ένας φίλος – ), είναι πλέον όχι μόνο προφανές αλλά και αναμενόμενο όταν ακούμε εξαγγελίες που εκφράζουν πολιτικές (από πολιτικούς ή όχι), να αναμένουμε ότι θα συμβεί το αντίθετο. Εξάλλου, αν δεν κάνω απόλυτο λάθος, στις πρόσφατες εκλογές ένα μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος ψήφισε ένα κόμμα, ελπίζοντας να μην κάνει τελικά πράξη τις προεκλογικές του εξαγγελίες.

 

Καταλαβαίνω ότι, λόγω των ημερών, έχει τεράστιο ενδιαφέρον να παρακολουθεί κανείς τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα, αλλά το νόημα και η ουσία του άρθρου διαφορετικά ζητήματα θέλει να καταδείξει και ν’ αναδείξει.

 

Πολλοί από σας θα θυμούνται τη μνημονιακή υποχρέωση της χώρας να άρει την υποχρεωτική συνδρομή των μελών στα Εμπορικά Επιμελητήρια της χώρας. Απόφαση που πάρθηκε μέσα στο 2012 και θα ήταν εφαρμοστέα από 01/01/2015. Φεύ! Η απελθούσα κυβέρνηση με απόφασή της την 30^η Δεκεμβρίου του 2014 αποφάσισε (μέσα στη δίνη της Προεδρικής εκλογής και χωρίς απολύτως να το πάρει χαμπάρι (σχεδόν) κανένας, όχι μόνο να διατηρήσει την υποχρεωτικότητα της συνδρομής αλλά και να επιβάλει έξτρα τέλος εγγραφής και διατήρησης μερίδας στο Γενικό Εμπορικό Μητρωό (ΓΕΜΗ). Πέρα από αυτό, οι παραπάνω (υποχρεωτικές) συνδρομές θα επιβαρύνουν ΚΑΙ κάθε υποκατάστημα εταιρίας χωριστά. Σκοπός του γράφοντος δεν είναι να εξηγήσει τα ποσά, ούτε να συγκρίνει τις επιβαρύνσεις πριν και μετά τη προαγγελθείσα «κατάργηση» της υποχρεωτικότητας. Σκοπός του είναι να αναδείξει τι ακριβώς έκαναν ή (καλύτερα) δεν έκαναν τα Επιμελητήρια της χώρας τα δυόμιση αυτά περίπου χρόνια γνωρίζοντας ότι από 01/01/2015 δεν θα έχουν πλέον σταθερά έσοδα, ανεξαρτήτως των υπηρεσιών που προσφέρουν. Ξέχασα να σας πω, ότι η απόφαση του Υφυπουργού Ανάπτυξης την 30^η Δεκεμβρίου του 2014 για την υποχρεωτική (τελικά) επιβάρυνση των επιχειρήσεων «δικαιολογείται» με υποτιθέμενες αναταποδοτικές υπηρεσίες (22 τον αριθμό) που θα προσφέρουν τα Επιμελήτηρια έναντι των νέων επιβαρύνσεων (Μια ιδιότυπη μορφή «τέλους επιτηδεύματος», όπως πολύ σωστά το χαρακτήρισε συνάδελφος – μέλος του ΔΣ του ΕΒΕΗ – σε πρόσφατη συζήτηση που είχαμε στο Επιμελητήριο Ηρακλείου).

 

Τι έκαναν λοιπόν τα Επιμελητήρια της χώρας: Mα απολύτως τίποτα. Καμία προετοιμασία, κανένα πλάνο για το πως θα μπορέσουν να παραμείνουν βιώσιμα προκειμένου να αντιμετωπίσουν την προαναγγελθείσα κατάργηση της υποχρεωτικότητας. Καμία προσπάθεια στο να προσπαθήσουν να απαντήσουν το εξής απλό ερώτημα στα μέλη τους: «Για ποιό λόγο υποχρεούμαι να πληρώνω τη συνδρομή μου σε κάποιο επιμελήτήριο; Τί μου προσφέρει;» Αντί αυτού, εξήντλησαν όλη τους την ενέργεια, ασκώντας ασφυκτικές πιέσεις στην πολιτική ηγεσία του τόπου προκειμένου να διατήρησουν τα κεκτημένα και να συνεχίσουν το «έργο» τους. Χαρακτηριστική είναι η φράση που ακούστηκε στους επιμελητηριακούς κύκλους, μετά από συντονισμένη παρέμβαση 185 Εθνοπατέρων (κοινώς Βουλευτών) του τόπου μας, υπέρ της συνέχισης της υποχρεωτικότητας: «Τα Επμελητήρια συσπείρωσαν πολιτικές δυνάμεις τέτοιας δυναμικής που θα μπορούσαν να εκλέξουν μέχρι και ΠτΔ».

 

Τι δεν έκαναν τα Επιμελητήρια της χώρας: Να μελετήσουν περιπτώσεις επιμελητηρίων του εξωτερικού, όπου στην συντριπτική τους πλειοψηφία ισχύει η αυτονόητη έννοια της ανταποδοτικότητας. Πολύ απλά: Προσφέρω υπηρεσίες και πληρώνομαι ένα δίκαιο και εύλογο αντίτιμο έναντι αυτών. Πώς προσδιορίζεται αυτό; Εξίσου απλά. Κοστολογώντας τις υπηρεσίες αυτές βάσει του λειτουργικού κόστους που υφίσταμαι για να τις παράγω. Παράλληλα, αγωνιώντας για την επιβίωση μου (αφού αυτή δεν θα μου χαρίζεται απλόχερα πλέον μέσω της υποχρεωτικής συνδρομής – που ισούται με έμμεση φορολογία στην περίπτωση μας – ) προσπαθώ να δημιουργήσω συνεχώς νέες χρήσιμες υπηρεσίες για τα μέλη μου προκειμένου να τις καταστήσω ελκυστικές για να τις αγοράσουν και να τις χρησιμοποιήσουν. Ό,τι θα έκανα δηλαδή και για την επιχείρησή μου. Όσες εταιρίες – επιχειρήσεις δεν θέλουν ή δεν μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν, δεν θα αναγκάζονται να πληρώνουν. Τόσο απλά.

 

Ακούγεται οξύμωρο και όντως είναι. Τα επιμελητήρια διοικούνται αιρετά από επιχειρηματίες για να υποστηρίξουν τα συμφέροντα των επιχειρηματιών. Κάπου στη μέση όμως μπαίνει (κι εδώ) η πολιτική – με την απόχρωση που της δίνουμε στην Ελλάδα – (άλλα λέω, άλλα εννοώ και άλλα κάνω) κι εκεί – ίσως -χαλάει η συνταγή.