Περί συντεχνιών το ανάγνωσμα…Νο ΙΙ

Τις τελευταίες ημέρες γίνομαι δέκτης όλη της αρνητικής περιρρέουσας ατμόσφαιρας σχετικά με το Μνημόνιο ΙΙΙ που αφορά -δήθεν- στην κοινωνική αδικία. Δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς ότι από τη στιγμή που περικόπτονται οριζόντια και όχι με κάποιο σχέδιο, οι κάθε είδους αποδοχές δεν μπορεί παρά να συνιστά, αυτό από μόνο του, κοινωνική αδικία. Φαντασθείτε να διατηρείτε μια επιχείρηση στην οποία εργάζονται πολλοί εργαζόμενοι, προφανώς με διαφορετικά προσόντα και δείκτες παραγωγικότητας και εσείς μια ωραία πρωία να αποφασίσετε και να ανακοινώσετε την ισόποση περικοπή σε όλους, ικανούς και λιγότερο ικανούς. Βέβαια, ο απλούστατος λόγος που συμβαίνει αυτό δεν είναι άλλος από την καθολική ΜΗ εφαρμογή όλων των προηγούμενων Μηνομονίων και συμφωνιών με τους πιστωτές. Εκνευρίζομαι όμως. Εκνευρίζομαι πολύ όταν ακούω εκπροσώπους «ανωτέρων καστών» της ελληνικής κοινωνίας όπως μηχανικούς, δημοσιογράφους, δικηγόρους και λοιπούς εκπροσώπους ευγενών ταμείων να εξεγείρονται για τη σφαγή που υπόκεινται οι μελλοντικές συντάξεις και τα εφάπαξ τους. Η μόνιμη επωδός: » Μια περιουσία έχω δώσει στις κρατήσεις όλα αυτά τα χρόνια». Ποιοί, αγαπητέ μου κύριε, έχουνν πληρώσει τις κρατήσεις σας; Όλοι οι υπόλοιποι συμπολίτες σας. Σε κάθε συναλλαγή που κάνουμε έχουμε κι ένα φόρο υπέρ τρίτων. Θέλουμε να ιδρύσουμε μια εταιρία, ας πούμε; Θα πληρώσουμε φόρο για το ταμείο Νομικών. Θέλουμε να κάνουμε μια διαφήμιση; Θα πληρώσουμε 2% επί του ποσού σε αγγελιόσημο για το ταμείο των δημοσιογράφων. Και πάει λέγοντας…’Εχουμε δηλαδή μια σταδιακή -συντεχνιακώς κατοχυρωμένη- μεταφορά πόρων από ένα μέρος της κοινωνίας προς το άλλο. Κατά συνέπεια, κάποια στιγμή το έλλειμμα του ενός ισούται με το πλεόνασμα του άλλου. Γιατί, ως γνωστόν, το αλγεβρικό άθροισμα θα καταλήξει να είναι μηδέν. Πώς λύνεται αυτό; Με την αντίστοιχη μεταφορά πόρων από τον έχοντα πλεόνασμα, προς τον έχοντα έλλειμμα. Αυτό δεν είναι που βιώνουμε τώρα σε επίπεδο κρατών-χωρών; Το έλλειμμα του Νότου αντιστοιχεί στο πλεόνασμα του Βορρά. Ο Βορράς »κουρεύει» τις απαιτήσεις του από το Νότο και συνεχίζουμε να πορευόμαστε. Μήπως πρέπει να το σκεφτούν αυτό οι φίλοι μας, οι «συντεχνιάζοντες» συνδικαλίστές;