Εγώ θα συνεχίσω να είμαι αισιόδοξος…

Από την αρχή είχα αυτή τη στάση. Δεν σας κρύβω ότι κάποιες φορές, απογοητευμένος από την έκδηλη ανικανότητα των πολιτικών μας, έχασα προσωρινά την ελπίδα ότι αυτή η χώρα θ’ αλλάξει, όμως η δυναμική της αλλαγής που ξεκίνησε τα 3 τελευταία χρόνια, δεν πρόκειται να κοπάσει. Κι αυτό φυσικά δεν οφείλεται σε κάποια συντεταγμένη πολιτική ή κάποιο μελετημένο σχέδιο. Αποκλειστικά οφείλεται σε ένα ωστικό κύμα που προήλθε από την έκρηξη της φούσκας που ζούσε η χώρα σε όλη τη μεταπολιτευτική περίοδο. Το δυστύχημα είναι ότι ακόμα και τα τελευταία χρόνια, τη διετία 2007-09, η διόγκωση της φούσκας ήταν τόσο μεγάλη όσο τα τα πρώτα χρόνια της ‘Αλλαγής’ του αείμνηστου. Αντί λοιπόν να εφεύρουμε το δικό μας μνημόνιο, ήρθαν κάποιο άλλοι να μας σώσουν, φτιάχνοντας ένα δικό τους. Και επειδή η χώρα θα έπρεπε να αλλάξει, ούτως ή άλλως, αντί να το κάνουμε με τον δικό μας τρόπο, μας το επέβαλαν κάποιοι άλλοι για να μας σώσουν. Ακόμα όμως κι έτσι, με τα γνωστά προβλήματα, έχουμε ένα σχέδιο δράσης στα χέρια μας. Πριν δεν είχαμε τίποτα. Η χώρα αλλάζει κάθε μέρα χωρίς, εμείς που το ζούμε, να το αντιλαμβανόμαστε. Φαντασθείτε πριν πολύ λίγο καιρό ακόμα να μιλούσαμε για οικουμενική κυβέρνηση με συνασπισμό τριών κομμάτων. Ούτε λόγος. Τώρα, αντίθετα, θεωρούμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει μονοκομματική κυβέρνηση σε καμία περίπτωση. Αυτό και μόνο τα λέει όλα…