Κι όμως είμαι ακόμα εδώ…

κι αυτό το καλοκαίρι, λιωμένο παγωτό κολλάει στο χέρι: Τραγουδάει όλο περηφάνια ο Αλέξης. Μόνο που αντί για παγωτό κρατά μια ωρολογιακή βόμβα που κινδυνεύει να σκάσει στα κεφάλια μας. Κάποιος κοιτάει την ώρα, κάποιος στο δρόμο τρέχει (οι Ευρωπαίοι κοιτούν την ώρα να μας κλωτσήσουν έξω για να ηρεμήσουν  επιτέλους και  εμείς τρέχουμε στους δρόμους να πανηγυρίσουμε την επιστροφή του Ανδρέα στην εξουσία – ή στα ΑΤΜ’s για να βγάλουμε κάνα ευρώ να το κρατήσουμε σουβενίρ). Κι εμένα τι με νοιάζει, εδώ έχει πάντα ήλιο. Προτείνω να τον κρατικοποιήσουμε κι αυτόν, να εκδώσουμε ηλιακά ομόλογα για να δανείσουμε τη Ρωσία ώστε να καλύψουμε όλες τις ανάγκες μας σε ενέργεια. Έχει αδειάσει η πόλη,γυρνάω στη παραλία, έχουνε φύγει όλοι…Που πήγαν; Στην Αυστραλία μετανάστες…