Μήπως να δώσουμε τα σκήπτρα στον Che-Pras;

Τελικά ίσως να είναι και αυτό μια λύση. Η χώρα δεν πάει πουθενά. Μέχρι και τις 18.59 της προηγούμενης Κυριακής είχα μια ελάχιστη ελπίδα. Μια ελπίδα που δεν εγκατέλειψα ούτε στιγμή από τα μέσα του 2008 όταν η νέα οικονομική και κοινωνική ισορροπία άρχισε να διαμορφώνεται και να κορυφώνεται στις μέρες που ζούμε σε βαθιά κρίση θεσμών και αξιών. Οπότε τί έχουμε να χάσουμε; Ας δώσουν ψήφο ανοχής στον Che-Pras o Σαμαράς και ο Βενιζέλος να πάει στις Βρυξέλλες, να μιλήσει με Merkel, Barroso, Van Rompuy, και ποιος ξέρει; Μπορεί να τους πείσει ότι όλα όσα σκέφτονται και κάνουν είναι τελικά λάθος. Προς το παρόν, αφού η χρηματοδότηση των αναγκών της χώρας συνδέεται με την εφαρμογή των όρων που απορρέουν από τη δανειακή σύμβαση και εφόσον ο εν δυνάμει comandante Che-Pras  τις απορρίπτει, τότε, να μην έρθει η χρηματοδότηση από το εξωτερικό ώστε να πληρωθούν οι συντάξεις του Μαΐου ,οι μισθοί των Δημοσίων Υπαλλήλων και τα επιδόματα ανεργίας. Ίσως η κατάρρευση που θα επέλθει εντός πολύ λίγων λεπτών από τα άδεια  ΑΤΜ’s  της Εθνικής Τράπεζας (που-ειρήσθω εν παρόδω- έχει το σκανδαλώδες μονοπώλιο στην πληρωμή πλείστων κοινωνικών επιδομάτων που προέρχονται από το κράτος) θα «δικαιώσει» τα εκατομμύρια των Ελλήνων που επαναστάτησαν απέναντι στους ξένους ‘κατακτητές’ που επιβουλεύονται την εθνική μας κυριαρχία. Για κόπιασε Αλέξη…Πεδίον δόξης λαμπρό…Hasta la victoria siempre…