Η Ελλάδα θ’ αλλάξει

Έχουμε αναρωτηθεί άραγε τι θα σήμαινε όχι στη νέα δανειακή σύμβαση?

Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα είναι καλύτερα να αντιστρέψουμε την ερώτηση. Τι σημαίνει ναι στη νέα δανειακή σύμβαση και στο μνημόνιο νούμερο δυο.

Πολλοί υποστηρίζουν την επιστροφή στη δραχμή σαν όχημα διαφυγής από την κρίση και επίτευξη της πολυπόθητης αύξησης της ανταγωνιστικότητας της χώρας. Αλήθεια, είμαστε έτοιμοι να πετάξουμε στον καλάθι των αχρήστων όλες τις κατακτήσεις της τελευταίας δεκαετίας για να γυρίσουμε σε μια επίπλαστη ευημερία, μακριά από κάθε ευκαιρία συμμετοχής στη νέα ευρωπαϊκή ολοκλήρωση? Πολλοί μιλούν για το παράδειγμα της Αργεντινής. Σε καμία περίπτωση δεν μπορει να συγκριθεί το παράδειγμα μας με αυτό της Αργεντινής. Στη χώρα αντιμετωπίζουμε ουσιαστικά μια τριπλή χρεοκοπία. Του κράτους, των ταμείων και των τραπεζών. Είμαστε μέρος και μέλος μιας οικονομικής ένωσης και το σημαντικότερο δεν έχουμε εθνικό νόμισμα. Εξάλλου μπορεί κανείς εύκολα να θυμηθεί το αποτέλεσμα των διαδοχικών υποτιμήσεων της δρχ τις προηγούμενες δεκαετίες.

Μετά την επιτυχή εξέλιξη του psi είναι καιρός να εστιάσουμε στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Το όλο διακύβευμα για την επιτυχή εξέλιξη του είναι η επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την επιτυχή έξοδο της χώρας από το βραχνά του δημοσίου χρέους. Εξάλλου, αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει και μια ευγλωτη απάντηση σε αυτούς που υποστηρίζουν τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι χωρίς τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις και τις μειώσεις των δαπανών του κράτους, σε λίγα χρονιά θα είμαστε στο ίδιο ακριβώς επίπεδο έχοντας απολέσει μια για πάντα την ευρωπαϊκή μας ταυτότητα. Εξάλλου μόνο μέσω των απαραίτητων μεταρρυθμίσεων θα μπορέσουμε να δώσουμε ώθηση στην εθνική οικονομία και να πετύχουμε την λεγόμενη ανάπτυξη. Ανάπτυξη σημαίνει αύξηση το η ΑΕΠ και αύξηση του ΑΕΠ σημαίνει μείωση του χρέους.

Μεγάλος λόγος γίνεται τελευταία για την ανταγωνιστικότητα. Από τι εξαρτάται η ανταγωνιστικότητα? Τρεις είναι οι παράγοντες που την καθορίζουν. Το εργατικό κόστος , η φορολογική νομοθεσία και το διοικητικό περιβάλλον ( η διάρθρωση της δημόσιας διοικησης). Το να σχολιάσουμε τους δυο τελευταίους παράγοντες νομίζω οτι είναι πλεόνασμος.
Γενικότερα, θα μπορούσαμε εύκολα να συμπεράνουμε πολλά αν αναρωτηθούμε γιατί -επί παραδείγματι- η τρόικα δεν ζητεί από μια χώρα που βρίσκεται στο ίδιο καθεστώς επιτήρησης με εμάς όπως η Ιρλανδία, να μειώσει τον κατώτατο μισθό της που είναι περί τα 1450 ευρώ. Γιατί απλά η Ιρλανδία έχει ένα φορολογικό νομό που αντικατοπτρίζεται σε μια κολλά Α4 και ένα άρτια δομημένο διοικητικό περιβάλλον. Τι νόημα έχει ο κατώτατος μισθός σε μια χώρα που η ανεργία της κυμαίνεται στο 21% και η πλειοψηφία των ανέργων είναι νέοι μέχρι 25 ετών?

Ούτως ή άλλως όμως οριζόντιες περικοπές αποδοχών δεν δείχνουν τίποτα άλλο από έλλειψη πραγματικής βούλησης να να βελτιωθούν η φορολογική νομοθεσία και το διοικητικό περιβάλλον.

Πολλοί σοφοί οικονομολόγοι υποστηρίζουν μετά βδελυγμίας την επιστροφή στη δραχμή καθώς διαβλέπουν ότι κινδυνεύουμε να χάσουμε μια ολόκληρη γενιά. Και δεν μιλώ για τις γραφικές φιγούρες που γυρνούν τα κανάλια καθημερινά και σπέρνουν τον τρόμο και θεωρίες συνωμοσίας. Μιλώ για νομπελίστες οικονομολόγους που έχουν διαπρεπής πορεία στις οικονομικές επιστήμες. Λένε χαρακτηριστικά ότι είναι καλύτερα δυο με τρία χρόνια χάους παρά μια δεκαετία -και βάλε- ύφεσης χωρίς κάποια – έστω μικρή – εξασφάλισης ενός καλύτερου μέλλοντος. Την απάντηση την έδωσα στην αρχή. Κάνοντας αποδεκτή την πρόταση τους αυτή, απεμπολούμε κάθε ευκαιρία για να προσπαθήσουν οι υγιώς σκεπτόμενες δυνάμεις αυτού του τόπου να προσδέσουν μια και καλή τη χώρα μας στο άρμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Οι εταίροι μας δείχνουν να πιστεύουν σ´εμάς. Ας πιστέψουμε κι εμείς στον εαυτό μας. Η χώρα θ´αλλάξει γιατί πολύ απλά λεφτά δεν υπάρχουν. Μην ξεχνάμε ότι χώρες όπως η Ιρλανδία και η Ισπανία που έχουν παρόμοια προβλήματα μ´εμάς έχουν αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες που έχουν στη διάθεση τους, σε αντίθεση μ´εμάς που έχουμε όλα τα όπλα μας στο οπλοστάσιο καινούργια και αχρησιμοποίητα.

Η χώρα θ´αλλάξει. Το παρασιτικό κράτος διανύει τις τελευταίες ημέρες του. Είναι πολύ σημαντικό η αλλαγή αυτή να γίνει μέσα στο ευρώ ώστε οι κραδασμοί να είναι όσο το δυνατόν λιγότεροι.