Κρίση; Χμμμ…

Προς το παρόν μάλλον αποφεύγουμε τα χειρότερα. Φαίνεται ότι η συνάντηση των πολιτικών αρχηγών απέδωσε καρπούς. Είναι αυτό που λέγαμε προχθές. Το σημαντικότερο όλων είναι να τα βρουν τα πολιτικά κόμματα. Δεν έχει κανένα νόημα να εθελοτυφλούμε. Συνεχώς το αυτονόητο σ’ αυτή τη χώρα είναι κάτι παραπάνω από δυσνόητο. Πρέπει κάθε φορά να φτάσουμε στο γκρεμό, και όχι στο χείλος του, για να κατανοήσουμε τι σημαίνει καταστροφή. Το χειρότερο δε είναι, ότι αυτή η ιστορία περιγράφει ανάγλυφα τη νοοτροπία του Έλληνα. Ποτέ δεν ενεργούμε προληπτικά, πριν εμφανιστεί το πρόβλημα. Πάντα ενεργούμε κατόπιν εμφάνισης του και συνήθως προ τετελεσμένων γεγονότων. Μη γελιέστε όμως. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Η δημοσιονομική  προσαρμογή θα πρέπει να τρέξει με γρηγορότερους ρυθμούς  και οι μεταρρυθμίσεις να συνεχιστούν απρόσκοπτα ώστε οι θυσίες του κόσμου να μην πάνε χαμένες. Πέρα όμως από το πολιτικό προσωπικό της χώρας, όλοι εμείς πρέπει να δείξουμε ωριμότητα, σύνεση και προσαρμοστικότητα στις νέες συνθήκες. Ας καταλάβουμε πλέον ότι αυτό που ζούμε δεν είναι κρίση. Η κρίση είναι, εξ’ ορισμού, μια χρονική περίοδος με αρχή, μέση και τέλος. Αυτό που ζούμε είναι μια νέα τάξη πραγμάτων. Μια νέα ισορροπία. Μια ισορροπία σε πολύ χαμηλότερο επίπεδο. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο το καλύτερο.