Δεν ειναι μόνο το PSI

Μου κάνει εντύπωση ότι έχουμε εστιάσει υπερβολικά στην επιτυχία του PSI, αφήνοντας στην άκρη τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει πολύ γρήγορα πλέον να γίνουν στην ελληνική οικονομία. Κινδυνεύουμε πάλι να μπερδέψουμε την αιτία με το αποτέλεσμα. Δεν αρκεί μόνο το PSI σαφώς, αφού και στο 100% να φτάσει η επιτυχία του, δεν αποτρέπει αυτόματα την  άτακτη χρεοκοπία της χώρας η οποία θα αποφευχθεί αποκλειστικά και μόνο από την επιτυχή εξέλιξη των μεταρρυθμίσεων. Οι πιστωτές μας βλέποντας ότι κινδυνεύουν να χάσουν πλέον ολόκληρο το κεφάλαιο τους, αργά ή γρήγορα, θα τρέξουν να συμφωνήσουν με το κούρεμα του 50% που προβλέπει το PSI και ένα επιτόκιο κοντά στο 4 με 5%. Αυτό που προβληματίζει είναι η συνεχιζόμενη αδράνεια της δημοσιονομικής προσαρμογής και οι συνεχείς παλινωδίες που διαπράττει το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Από το τελευταίο και όχι τόσο από το PSI εξαρτάται η επιτυχής ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων προκειμένου να συνεχίσει απρόσκοπτη η οικονομική βοήθεια, με τη μορφή δανειακών δόσεων, από τους πιστωτές. Αν δεν επιταχύνουμε ( ή για να είμαστε πιο ακριβείς-ξεκινήσουμε) την εφαρμογή όσων έχουμε δεσμευτεί, το PSI θα καταρρεύσει αυτόματα αφού για την πραγματοποίησή του χρειάζονται -περί τα- 30 δις ευρώ να καταβληθούν άμεσα στους ομολογιούχους. Το ένα λοιπόν προϋποθέτει το άλλο και σίγουρα δεν προϋποθέτει πισωγυρίσματα τύπου Βορίδη – ο οποίος φαίνεται να υιοθετεί τελικά την πολιτική Ρέππα στο άνοιγμα των ταξί και να εξαιρεί (μετά από συμφωνία με το Βενιζέλο) τεχνηέντως και μεθοδευμένα τους εργαζόμενους των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς από την εργασιακή εφεδρεία. Έτσι – όχι το PSI – ούτε καν το ξεχασμένο ομόλογο των 600 δις ευρώ (άλλη μια ευφάνταστη ιστορία των ευρωσκεπτικιστών) δεν μας σώνει.