Μας ταιριάζει ο Keynes ή όχι;

Είχα από καιρό καταλάβει ότι το πρόβλημα της κατεύθυνσης που ακολουθούσε η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης είχε να κάνει με τις ιδεολογικές και -τάχα- κοινωνικής ευαισθησίας αγκυλώσεις που επέβαλε το DNA του κόμματος. Είχαμε εγκλωβιστεί σε ένα αμάλγαμα οικονομικής πολιτικής, που σαφώς έπρεπε να ακολουθήσει η χώρα εφόσον ήταν μέλος μια οικονομικής ένωσης της οποίας κύριο μέλημα ήταν ο έλεγχος του πληθωρισμού, και Κευνσιανών πολιτικών οι οποίες άρμοζαν περισσότερο στην ιδεολογία της κυβέρνησης  και οι οποίες κύριο στόχο έχουν την αντιμετώπιση της ύφεσης μέσω της αύξησης των δημοσίων δαπανών. Δεν σας κρύβω ότι κάθε νέος φοιτητής της Οικονομικής Επιστήμης γοητεύεται ιδιαίτερα μόλις διδαχθεί τη θεωρία του μεγάλου Οικονομολόγου John Meynard Keynes, καθώς η συνταγή φαντάζει αλάθητη και σωτήρια σε περιπτώσεις που οικονομίες μαστίζονται από ύφεση. Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και τώρα οτι οι κορυφαίοι σύγχρονοι διανοητές της Οικονομικής Επιστήμης Joseph Stiglitz και Paul Krugman θεωρούν ότι το πρόβλημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπορεί να λυθεί με την απαγκίστρωση από την εμμονή του ελέγχου του πληθωρισμού. Δεν είμαι όμως πολύ σίγουρος ότι το ίδιο μπορεί να γίνει και στη χώρα μας όπου η διαφθορά, τα δίδυμα ελλείμματα, το τεράστιο δημόσιο χρέος καθώς και η αδυναμία εκτύπωσης χρήματος είναι δεδομένα και αδιαμφισβήτητα γεγονότα. Μάλλον, οι Stiglitz και Krugman θα έπρεπε να συμβουλεύουν την κυρία Merkel και όχι τον κ. Παπανδρέου…