Sent from my iPad

Sent from my iPad (γράμμα σ’ ένα φίλο βουλευτή)

Δυστυχώς όταν είχε ορκιστεί η παρούσα κυβέρνηση σου είχα στείλει μήνυμα ότι αυτό είναι το τέλος. Θα ήθελα να είχα διαψευστεί αλλά δυστυχώς τα γεγονότα αλλά δείχνουν.

Δεν θέλω να σου πω τα τετριμμένα για παλιούς πολιτικούς και βαθύ ΠΑΣΟΚ. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο και έχει τελικά να κάνει με το DNA του έλληνα και όχι αποκλειστικά του έλληνα πολιτικού, γιατί στο κάτω -κάτω εμείς είμαστε αυτό που ψηφίζουμε. Εξ´ ου και η μεγαλύτερη αλήθεια που έχω ακούσει από έλληνα πολιτικό ¨ μαζί τα φάγαμε¨.

Επίσης, σου είχα πει τότε αν αυτή η νέα σύνθεση προχωρήσει άμεσα στις ιδιωτικοποιήσεις και σε απολύσεις στο δημόσιο τομέα, τότε θα αρχίσει να φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ. Αφού όμως δεν μπόρεσαν να το κάνουν αυτό άτομα της εκτελεστικής εξουσίας που δεν έχουν πελατειακές σχέσεις με το λαό, θα το κάνουν άτομα που τις καθιέρωσαν σαν αποκλειστικό μέσο ανέλιξης στην εξουσία?

Το πρόβλημα είναι απλό. Δεν βγαίνει η εξίσωση. Όσο δεν βάζουμε μαχαίρι στις δαπάνες τόσο το πρόβλημα θα είναι άλυτο. Η συνεχής και πραξικοπηματική αφαίμαξη του ιδιωτικού τομέα  σε όφελος του δημοσίου αποσαθρώνει την παραγωγική δομή της οικονομίας και κατά συνέπεια της κοινωνίας. Απόδειξη οι 800000 άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα και οι 0 άνεργοι στο δημόσιο τομέα σε μια θεωρητικά ανεπτυγμένη οικονομία που έχει κάνει το παγκόσμιο ρεκόρ να έχει αρνητικό ρυθμό αύξησης του ΑΕΠ για Τρίτη συνεχόμενη χρόνια. Μάλιστα η ύφεση δεν έχει καν οριακές τιμές αλλά πλησιάζει στην τιμή του -6%.

Βεβαία, κανείς δεν λέει που θα ήταν το νούμερο αυτό αν δεν είχαμε συνεχώς τις ενέσεις ρευστότητας από τους εταίρους μας για να πληρώνουμε μισθούς και συντάξεις αλλά και το σημαντικότερο να διατηρηθούμε στη ζώνη του ευρώ. Δεν χρειάζεται να προχωρήσουμε σε αναλύσεις στο που θα ήταν η χώρα αν δεν είχαμε λάβει την έξωθεν βοήθεια και είχαμε, ως εκ τούτου, αποχωρήσει από το ευρώ. Τα «sent from my IPad», μόνο σαν όνειρο μπορούσαν να πραγματοποιηθούν. Ούτε λόγος βέβαια για βενζίνη, φάρμακα, τρόφιμα κλπ είδη πρώτης ανάγκης. Αυτό σε όσους κατηγορούν την τρόικα για τα δεινά της οικονομίας και της κοινωνίας. Και μην ακούσω για καραμέλες περί ανάπτυξης και τα συναφή, γιατί όσοι τα λένε αυτά δεν έχουν καταλάβει ακόμα ούτε που βρίσκονται ούτε προς τα που βαδίζουν. Δεν έχει κανένα νόημα κανένα σχέδιο τύπου Μάρσαλ σε μια οικονομία που δεν έχει, ακόμα και μετά από τόσα που έχουν ειπωθεί, πετύχει την ελάχιστη δημοσιονομική προσαρμογή. Θέλεις να σου θυμίσω που πήγαιναν τόσα χρόνια τα χρήματα των επιδοτήσεων που ελάμβαναν οι » παραγωγικές» τάξεις της οικονομίας?

Σε κάθε κουβέντα λοιπόν για μείωση δαπανών, να σου και οι «αναπτυξιακοί» που είναι μεν υπέρ της μείωσης των δαπανών αλλά ενάντια  κάθε συγκεκριμένης περικοπής αυτών. Αυτοί είναι συνήθως άνθρωποι της εξουσίας, βουλευτές, δήμαρχοι και εν γενει παράγοντες του τόπου οι οποίοι έχουν υιοθετήσει την, καθόλα, αριστερίστικη νοοτροπία που θέλει την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο. Πρόσφατο παράδειγμα η απόφαση του Μόσιαλου να βάλει μια τάξη στο χάος της ΕΡΤ. Γιατί δεν βγαίνει κάποιος από τους μπαταχτσήδες πολιτικούς να πει σε κάθε φορολογούμενο πόσο του στοιχίζει η διατήρηση ενός άχρηστου καναλιού? Και μετά να γίνει δημοψήφισμα και να αποφασίσει ο λαός. Ένα από τα βασικά προβλήματα είναι αυτό: Όλοι μας νομίζουμε ότι πληρώνει κάποιος άλλος.

Πάμε τώρα στην εκδούλευση των δελτίων των οκτώ που συνεχώς ακούω κι αναπαράγεται από κυβερνητικούς. Η ´δαιμονοποιησή´ της τρόικας για τα δεινά της χώρας. Τι λένε όλοι αυτοί; Η τρόικα πιέζει για την αύξηση του ΦΠΑ, της φορολογίας κλπ κλπ. Λοιπόν, σαν οικονομολόγος, πιστεύω ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμβαίνει αυτό γιατί απλώς οι άνθρωποι δεν είναι ηλίθιοι  (ή μήπως είναι που ασχολούνται ακόμη μαζί μας?). Απλά ζητούν μείωση του ελλείμματος με σκοπό τη μοναδική μας προτεραιότητα  που δεν είναι άλλη από τη βιωσιμότητα του δημοσίου χρέους – και αφήνουν το μείγμα πολιτικής στην ελληνική κυβέρνηση. Τι κάνει λοιπόν η κυβέρνηση? Αντί να μειώσει τις δαπάνες του δημοσίου και σιγά-σιγά να προκαλέσει μια μεταφορά πόρων από το δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, που είναι η ατμομηχανή μιας μη σοβιετοποιημένης οικονομίας, τις διατηρεί και διαλύει κυριολεκτικά κάθε ελπίδα ανάπτυξης. Κυριολεκτικά στραγγαλίζει την ιδιωτική πρωτοβουλία με σκοπό να μην θίξει τα κεκτημένα της πελατείας του. Τελευταία παράδειγμα η αύξηση των εισφορών εργαζόμενου και εργοδότη από την πρώτη Αυγούστου. Πλέον, για κάθε ευρώ που πληρώνει σε μισθό ο ιδιωτικός τομέας, καταβάλλεται 0,78 ευρώ στο ελληνικό δημόσιο για φόρους και ασφάλιστρα. Όπως γράφει σήμερα (04.09.2011)  ο Κώστας Στούπας στο capital.gr:

Με απλά λόγια όποιος προσλαμβάνει ένα εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα, μαζί με τον εργαζόμενο, πληρώνει σχεδόν και το μισθό κάποιου που δουλεύει στο δημόσιο.  Επειδή μάλιστα οι μισθοί του δημοσίου είχαν φτάσει να είναι διπλάσιοι από αυτούς του ιδιωτικού τομέα, χρειάζονται οι συνολικές κρατήσεις τριών εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα για να καλύπτουν τις μισθολογικές ανάγκες ενός μισθοδοτούμενου από το δημόσιο.

Δεν λέει κανείς ότι δεν χρειάζεται δημόσιος τομέας, χρειάζεται μικρότερος και αξιοκρατικά μισθοδοτούμενος δημόσιος τομέας. Η Κυβέρνηση λοιπόν αποφεύγει αποφασιστικές παρεμβάσεις και παραμένει δέσμια της κρατικίστικης αντίληψης που μας οδηγεί στο τέλμα. Εγώ σου είχα πει τότε να ψηφιστεί οπωσδήποτε το μεσοπρόθεσμο, παρά το ότι το μείγμα πολιτικής ήταν λάθος, με σκοπό να κερδίσουμε χρόνο, να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμίσεις και να διορθώσουμε τις ατέλειες που η η ίδια η κυβέρνηση είχε παραδεχτεί. Που είμαστε όμως τρεις μήνες μετά? Στο ίδιο σημείο. Μάλιστα είχα ακούσει με τα ίδια μου τα αυτιά τον επικεφαλής του ταμείου αποκρατικοποιήσεων Κουκιάδη, να λέει, με λίγα λόγια, ότι δεν είναι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων αλλά τι να κάνουμε εδώ που φτάσαμε, πρέπει να τις κάνουμε. Παραδείγματα? Πολλά. Ενιαίο μισθολόγιο, κατάργηση οργανισμών, μετατάξεις… Τον Ρέππα που τον πας?

Τα πράγματα είναι πολύ απλά: οι άλλοι θα μας σώσουν μόνο αν εμείς θελήσουμε να σωθούμε. Όσο η περιφέρεια της ευρωζώνης σταθεροποιείται και το ελληνικό πρόβλημα δεν προκαλεί πλέον ιδιαίτερη αίσθηση, μη νομίζεις ότι οι εταίροι μας θα κάνουν ιδιαίτερες προσπάθειες να σώσουν ένα διεφθαρμένο και διαπλέκομε κράτος. Όσο περνάει ο καιρός, και εμείς δεν θα βάζουμε μυαλό, τόσο θα επεξεργάζονται σχέδια απένταξης της χώρας από τη ζώνη του ευρώ και τόσο περισσότερο θα ωριμάζει η ιδέα να αφεθούμε στην τύχη μας.

Προσωπικά πιστεύω αυτό που σου έχω πει πολλές φορές. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Είτε σωθούμε, είτε όχι -με ευρώ ή δραχμές- είμαστε καταδικασμένοι ν´ αλλάξουμε. Από εμάς εξαρτάται πόσο βίαιη ή πόσο ομαλή είναι η προσαρμογή μας στη νέα πραγματικότητα.

Αυτά προς παρόν.

Ελπίζω να βοήθησα.

Σε μια άλλη στιγμή θα μιλήσουμε για τη σοφία των αγορών και πόσο αυτές έχουν βοηθήσει τη χώρα (σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν όλοι)

Sent from my IPad